Ոչինչ, որ Արոնյանը սայթաքեց։ Անգամ լավ է, քանզի բավ է իրական Հայաստանի հրաշքներն անտեսելով` տեսիլքներին հետևենք։ Չէ՞ որ վաղուց ունենք 1,5 աշխարհի չեմպիոն. 1-ը Տիգրանն է` Պետրոսյան, 0,5-ը` Կասպարովը` Գարիկ։ Բավական չէ՞։ Ոմանց կարծիքով` ոչ։ Եվ ահա մի խումբ ազգային ցավագարներ (կուսակցություններից մեկի հույժ գաղտնի առաջադրանքով) Նորվեգիայում են։ Մագլցել են ամենաբարձր լեռան` Գալհյոպիգենի գագաթը, խորասուզվել-հասել են Մյուսա լճի հատակը։ Ինչո՞ւ։ Դե, մի՞թե պարզ չէ, ժամանակն է շախմատային Մեսի Մագնուսի արմատներում հայկական զարկերակը գտնելու։ Ինչո՞ւ։ Դե, մի՞թե պարզ չէ, երբ հանրությունը հոգնել-գազազել է աշխարհից, նրան վարդագույն տեսիլքներ են պետք, ազգային-սնափառական տեսիլքներ։ Զի բնավ էական չէ, որ ապրում ես գոյատևման սկզբունքով, գոյատևում և ապավինում թանապուրին։

Երևանի ավագանու ընտրություններում վճռական տրամադրություններ ունեն ՀՀԿ-ն, ԲՀԿ-ն և Րաֆֆի Հովհաննիսյանի «Բարև, Երևան»-ը: Մինչդեռ հաղթանակի իրական հնարավորություններ ունի միայն իշխող ՀՀԿ-ն: Սա պայմանավորված է ոչ միայն այն հանգամանքով, որ 2012 թ. խորհրդարանական և 2013 թ. նախագահական ընտրությունների շրջանում ՀՀԿ-ն հաղթանակ է տոնել և դա շարունակական է լինելու, այլև նրանով, որ ՀՀԿ թեկնածուն գործող քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանն է, ով բավականին բարձր վարկանիշ ունի մայրաքաղաքի բնակիչների շրջանում: Բացի դրանից, ԲՀԿ և «Բարև, Երևան» դաշինքի ցուցակների առաջին համարներ Վարդան Օսկանյանն ու Արմեն Մարտիրոսյանը երբեք աչքի չեն ընկել համայնքային կառավարման ոլորտներում, դրանով իսկ հարաբերական առավելություն ստեղծելով Տարոն Մարգարյանի համար:

Մեծարգո Աքրամ Այլիսլի, երբ կարդում էի «Իրատես de facto»-ում քո (կներես այնքան հարազատ ու մտերմիկ ես-ի համար, թեպետ երբեք ծանոթներ չենք եղել, աղ ու հաց չենք կիսել, բաժակ բաժակի չենք խփել, չնայած ինչ-որ տևական ժամանակ նույն հայրենիքում ենք ապրել, նույն ինտերնացիոնալ ոգով ենք դաստիարակվել, համոզված եմ` քո «Քարե երազներ» գիրքը ասածիս վկան է, այն էլ ասեմ, որ քսանամյա այս թշնամությունը ոչ իմ և ոչ էլ քո մեջ թշնամության ծիլեր չի տվել, ուրեմն հույս կա, որ ինչ-որ ժամանակ հետո, եթե ոչ մենք, ապա մեր երեխաները բաժակ բաժակի կխփեն և կխմեն քո կենացը, որ դու դաժան ու թշնամական այս դարում քո անմահական գրչով կարողացար ասել մի պարզ ճշմարտություն, որը քո երկրի տհաս տերերի մեջ կատաղության նոպա առաջացրեց, և քեզ պես անվանի գրողին, մարդասերին զրկեցին «փառքից ու շքանշաններից», չկարծելով, որ Այլիսլիի փառքն իր հզոր, ճշմարտացի ու տաղանդավոր գրիչն է) «Քարե երազներ» անմահ գործը, ակամայից հոգիս լցվում էր հպարտությամբ, մարդկայնությամբ, և ակամա մտաբերում էի Աննա Զեգերսի հազարավոր մահեր տեսած հերոսի խոսքերը` իսկ ես փորձում էի մարդ մնալ: Ասել կուզեմ, դու ոչ թե փորձել, այլ մարդ ես մնացել` զերծ մնալով կեղծ կրոնապաշտությունից:

Երազումս այցելեց ՈՒգոն, եթե չեք մոռացել` նա կենաց-մահու մարտի ելավ մամոնայի դեմ։ Կռվեց և հաղթեց։ Նրա գործը կիսա՞տ մնաց։ Գուցե, հետագիծը, սակայն, պատվարժան այս պետայրի, հրեղեն է։ Մի խոսքով, ՈՒգոն այցելեց և պատգամեց, թե ինչ, համբերեք-կտեսնեք։ Իսկ այժմ «Հաղթանակ» զբոսայգում, «Մայր Հայաստանի» մայրաբար ազդու հայացքի ներքո կերտում ենք ՊԵՏԱՅՐԱՑ ծառուղին։ Ձախից կաղնի է և նոճի։ Ի պատիվ Գանդիի (Մահաթմա), Քենեդու, Մուսուդեպի և ՈՒգոյի։ Որոշ վերապահումով հավելենք Ֆիդելին։

Դեռևս 1992 թվականին տպագրված իմ մի հոդվածում գրել եմ, որ Ղարաբաղի հարցի լուծումը կախված է հայ ժողովրդից: Այդ խոսքերն ասել եմ այն ժամանակ, երբ համաշխարհային քաղաքական մտքում շրջանառվում էր ամերիկյան դիվանագետ Պոլ Գոբլի ղարաբաղյան հարցի լուծման տեսակետը, այն է` Մեղրու շրջանը փոխանակել Ղարաբաղի հետ:

Բրազիլիա։ Սանտա Մարիա քաղաք։ Kiss գիշերային ակումբ։ Հունվարի 27-ի գիշեր։ 250-ից ավելի զոհ։ Եվ սգո օրեր ֆուտբոլի և սուրճի, կառնավալների և Ամազոնի հայրենիքում։ Պատճառը մի քանի ստահակների մոլուցքն էր` գումարներ վաստակել ցանկացած գնով։ Այս պարագայում` հրավառության կազմակերպմամբ։

Երբեմն այն տպավորությունն է ստեղծվում, որ ցեղասպանության պահանջներում մենք թերագնահատում ենք մեր ոխերիմ թշնամուն` Թուրքիային, կամ առնվազն սուբյեկտիվ ենք: Մինչդեռ փաստ է, որ այդ երկիրը մտնում է աշխարհի 20 առաջատար պետությունների ցանկի մեջ և զարմացնում մասնագետներին իր դինամիկ տնտեսական (և ոչ միայն) զարգացմամբ: Մոսկվայաբնակ իսրայելցի մի քաղաքագետ, որին երբեք թուրքամետ չես համարի, վերջերս լինելով Թուրքիայում և ուսումնասիրելով նրա ներքին ու արտաքին քաղաքականության «ճկուն ու նենգ» յուրահատկությունները, այդ երկիրը համարում է ամենաուշագրավն ու ամենահետաքրքրականը աշխարհաշրջանում:

2013-ի մայիսի 5-ին կայանալիք Երևանի ավագանու ընտրությունները «քաղաքական մրցավազքի» վերջին ստուգատեսն է, որին ընդառաջ հայաստանյան քաղաքական ուժերը լրջագույն պատրաստություններ են տեսնում:

Գարունը զարթոնք է։ Զարթոնքը` շարժում։ Շարժումն էլ, այո՜, կռահեց իմ թանկագին ընթերցողը, շարժումը, ի վերջո, իշխանություն է։ Գարուն է ու ծիրանենին, ահավասիկ, պտղակալել է, ավելի ստույգ` բողբոջել։ Եվս մի քանի մեղմանուշ գիշեր և ծիրանենին կծաղկի։ Բնականաբար, առաջին ծաղկած ճյուղը պետք է հայտնվի Թատերական հրապարակի հյուսիս-արևմտյան աղեղում, ուր հանգրվանել է տիար Րաֆֆին։ Այո՜, գարունը զարթոնք է, զարթոնքը ուղեղագալարների շարժում, շարժումն էլ ճանապարհ դեպի կրկես։ Ո՛չ, ոչ մի կրկես, պարզապես հիշեցի աննման Լեոնիդ Ենգիբարյանին և նրա անուշահամ դերը համանուն ֆիլմում։

Վերջին քաղաքական իրադարձությունների առանձնահատկություններից մեկն էլ այն է, որ «կես միլիոն իրական ձայների» մասին պատեհ և անպատեհ առիթներով բարձրաձայնող ԲՀԿ-ն այնպիսի ոչ նախանձելի իրադրության մեջ է հայտնվել, որ փորձում է ծայրահեղ ընդդիմության դիրքերից շահել ընտրազանգվածի սրտերը: Մինչդեռ 2013-ի փետրվարի 18-ին կայացած նախագահական ընտրությունը ցույց տվեց, որ ՀՀ-ում հնարավոր է նախընտրական քարոզարշավ իրականացնել և կես միլիոնից ավելի ձայներ ստանալ առանց տրակտորների և «բարեգործության»: